امروزه نه تنها علاقمندان و شیفتگان
انقلاب اسلامی؛ حتی دشمنان و مخالفان انقلاب تردیدی ندارند و معترفاند كه
پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و سقوط رژیم دو هزار و پانصد ساله شاهنشاهی
در سال 1357 ش (1979 م) نقطه عطف مهمی نه تنها در تاریخ تحولات سیاسی
اجتماعی جهان اسلام و حتی جهان بشریت بوده است.
این
انقلاب از یك طرف به نظام مستبد و وابسته شاهنشاهی پایان داد و در كمال
شگفتی ناظران و اندیشمندان جهانی، نظامی بر پایه ارزشهای اسلامی و مذهبی
بعد از گذشت هزار و چهارصد سال از ظهور اسلام و نداشتن نمونهای در عصرهای
گذشته مستقر شد و توانست به مدت ربع قرن ـ با وجود همه مشكلات، توطئهها و
فشارهای خارجی و داخلی دوام آورد، استحكام یابد و كارایی خود در دنیای مدرن
متكی بر سكولاریزم و لائیزم را به اثبات برساند.
از سوی دیگر این
انقلاب به چند قرن خمودی و انحطاط تمدن اسلامی خاتمه داد و موجب بروز نوعی
بیداری و احیاگری اسلامی بر پایه بازگشت به ایدئولوژی و مكتب اسلام شد و
بازار همه ایسمهای وارداتی ـ اعم از ناسیونالیزم، لیبرالیزم، سوسیالیزم
و... ـ را كساد كرد و به جای آن نوعی شیفتگی و بازگشت به افكار و
اندیشههای اسلامی به ویژه در نسل جوان، به وجود آورد.